ვენეტოკლაქსი (ვენკლექსტა) და რიტუქსიმაბი (რიტუქსანი) გამოიყენება რეციდივებთან ერთად / რეფრაქტერული ქრონიკული ლიმფოციტური ლეიკემია ( CLL ), რის შედეგადაც გამოვლენილი მინიმალური ნარჩენი დაავადება მაღალია ( uMRD ), რაც ასოცირდება ხანგრძლივი პროგრესირებით გადარჩენასთან ( PFS ).
ვენეტოკლაქსით და რიტუქსიმაბით მკურნალ პაციენტებს ჰქონდათ თითქმის 5 – ჯერ მეტი uMRD სტატუსი, ვიდრე ფენიტოინთან და რიტუქსიმაბთან კომბინირებულთან, ხოლო პაციენტების წილი, რომლებმაც შეინარჩუნეს ეს სტატუსი 24 თვეში, უფრო მეტი იყო ვენეტოკლაქს / რიტუქსიმაბ ჯგუფში 20 – ჯერ ან მეტჯერ. MRD– პოზიტიურ სტატუსთან შედარებით, uMRD ასოცირდება დაავადების პროგრესირების ან სიკვდილის რისკის 62% –ით შემცირებასთან.
დადასტურებულია, რომ MRD სტატუსი წინასწარმეტყველებს PFS-ს CLL პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობენ ქიმიოიმუნოთერაპიით, მაგრამ MRD-ის პროგნოზირებადი მნიშვნელობა ახალი მედიკამენტებისთვის გაურკვეველი რჩება. MURANO-ს შემთხვევითი კვლევის მონაცემები იძლევა შესაძლებლობას შეისწავლოს MRD და CLL-ის პროგნოზირებადი მნიშვნელობა ქიმიოთერაპიის გარეშე.
MURANO არის III ფაზის რანდომიზებული გამოკვლევა, რომელიც აფასებს რიტუქსიმაბის ეფექტურობას ვენეტოკლაქსთან და ბენდამუსტინთან შედარებით 389 პაციენტში რეციდივი / ცეცხლგამძლე CLL. პაციენტმა მიიღო ვენეტოკლაქსი 2 წლის და რიტუქსიმაბის პირველი 6 თვე, ან 6 თვე ბენდამუსტინი პლუს რიტუქსიმაბი 6 თვის განმავლობაში.
წინასწარი ანალიზის შედეგად დადგინდა, რომ რიტუქსიმაბთან და ბენდამუსტინთან შედარებით, დაავადების პროგრესირების ან სიკვდილის რისკი 84% იყო ვენეტოკლაქსით და რიტუქსიმაბით მკურნალობის 3 წლის განმავლობაში
