Ponieważ klasyfikacja białaczki i stratyfikacja rokowania są złożone, nie ma jednej metody leczenia dla wszystkich i konieczne jest połączenie starannej klasyfikacji i stratyfikacji rokowania w celu sformułowania planów leczenia. Obecnie stosuje się głównie następujące rodzaje metod leczenia: chemioterapię, radioterapię, terapię celowaną, immunoterapię, przeszczepianie komórek macierzystych itp.
Dzięki rozsądnemu kompleksowemu leczeniu rokowanie w białaczce uległo znacznej poprawie. Znaczna liczba pacjentów może być wyleczona lub długotrwale ustabilizowana. Minęła era białaczki jako „choroby nieuleczalnej”.
Leczenie AML (inne niż M3)
Zwykle konieczne jest najpierw przeprowadzenie chemioterapii skojarzonej, tzw. „Chemioterapii indukcyjnej”, powszechnie stosowanego schematu DA (3 + 7). Po leczeniu indukcyjnym, w przypadku uzyskania remisji, można kontynuować intensywną chemioterapię konsolidującą lub zabiegi przeszczepu komórek macierzystych zgodnie z prognostycznym układem stratyfikacji. Po leczeniu konsolidującym obecnie zwykle nie wykonuje się leczenia podtrzymującego, a lek można odstawić na obserwację i regularnie kontrolować.
Leczenie M3
Ze względu na sukces terapii celowanej i terapii indukowanej apoptozy, ostra białaczka promielocytowa (M3) z dodatnim wynikiem PML-RARα stała się najlepszym typem prognostycznym w całej AML. Coraz więcej badań wykazało, że kwas all-trans retinowy w połączeniu z leczeniem arsenem może wyleczyć większość pacjentów z M3. Leczenie należy prowadzić ściśle według przebiegu leczenia, a o długości leczenia podtrzymującego w późniejszym okresie decyduje głównie stan rezydualny genu fuzyjnego.
WSZYSTKIE leczenie
Chemioterapia indukcyjna jest zwykle wykonywana jako pierwsza, a istnieją różnice w powszechnie stosowanych schematach między dorosłymi i dziećmi. Jednak w ostatnich latach badania sugerują, że wyniki stosowania schematów dziecięcych w leczeniu dorosłych pacjentów mogą być lepsze niż tradycyjne schematy dla dorosłych. Po remisji konieczne jest naleganie na leczenie konsolidacyjne i podtrzymujące. Pacjenci wysokiego ryzyka mają warunki do przeszczepu komórek macierzystych. Pacjentom z dodatnim chromosomem Ph1 zaleca się leczenie inhibitorami kinazy tyrozynowej.
Leczenie przewlekłej białaczki szpikowej
W fazie przewlekłej preferowanym leczeniem są inhibitory kinazy tyrozynowej (takie jak imatynib). Zaleca się jak najszybsze wyleczenie ich w wystarczających ilościach. Opóźnione i nieregularne stosowanie może łatwo prowadzić do lekooporności. Dlatego jeśli zdecydujesz się na stosowanie imatynibu to przede wszystkim nie zwlekaj, a po drugie musisz nalegać na długotrwałe stosowanie (bliskie życia), a nie samowolnie zmniejszać jego ilość lub zaprzestać jego przyjmowania w trakcie jego przyjmowania, w przeciwnym razie łatwo doprowadzi do lekooporności. Faza akceleracji i faza ostra zwykle wymagają terapii celowanej (wchłanianie imatynibu lub stosowanie leków drugiej generacji). Jeśli to możliwe, można zaakceptować przeszczep allogeniczny lub terapię skojarzoną na czas.
Przewlekła terapia limfocytami
Wcześni bezobjawowi pacjenci zwykle nie wymagają leczenia, a na późnym etapie mogą wybierać różne opcje chemioterapii, takie jak monoterapia Liu Keran, fludarabina, cyklofosfamid w połączeniu z merovą i inną chemioterapię. Skuteczne są również przeciwciała monoklonalne bendamustyna i anty-CD52. W ostatnich latach stwierdzono, że celowana terapia inhibitorami szlaku BCR może mieć znaczący wpływ. Pacjenci z chorobami opornymi na leczenie mogą rozważyć terapię alloprzeszczepem.
Leczenie białaczki ośrodkowego układu nerwowego
Chociaż typy M4 i M5 w ALL i AML są często łączone z CNSL, mogą również wystąpić inne ostre białaczki. Ponieważ powszechnie stosowane leki trudno przenikają przez barierę krew-mózg, pacjenci ci zwykle wymagają nakłucia lędźwiowego w celu zapobiegania i leczenia CNSL. Niektórzy oporni pacjenci mogą wymagać radioterapii całego mózgu.
Z wyjątkiem kilku szczególnych pacjentów, którzy mogą odnieść korzyści z przeszczepu autologicznego (odsetek nawrotów przeszczepów autologicznych jest bardzo wysoki), zdecydowana większość chorych na białaczkę powinna zdecydować się na ksenotransplantację do przeszczepu.
Podsumowując, ogólnym leczeniem pierwszego rzutu białaczki nie jest przeszczep. Chociaż przeszczepienie może dać lepszy efekt przeżycia, powikłania, takie jak częstość nawrotów i choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi, mogą poważnie wpłynąć na jakość życia pacjentów. Leczenie po nawrocie będzie trudniejsze. Dlatego przeszczep jest na ogół ostatnim krokiem z wyboru.
