برای درمان سرطان پانکراس ممکن است از داروی سرطان پستان استفاده شود

میزان بقای سرطان پانکراس بسیار پایین است. در 40 سال گذشته، میزان بقا تغییر قابل توجهی نداشته است. یافتن درمان های موثر چالشی فوری برای محققان است. سال‌هاست که تاموکسیفن برای درمان سرطان سینه استفاده می‌شود زیرا استروژن را برای تحریک رشد تومور سینه مهار می‌کند. اخیراً مطالعات نشان داده است که تاموکسیفن ممکن است برای درمان سرطان پانکراس استفاده شود. تیم تحقیقاتی ثابت کرد که تاموکسیفن می تواند به تغییر محیط فیزیکی رشد تومور موش، تنظیم رشد بافت اسکار، التهاب و پاسخ ایمنی کمک کند. نتایج تحقیق در "EMBO Report" منتشر شده است.

سرطان لوزالمعده، مانند اکثر تومورهای جامد، توسط مقدار زیادی بافت همبند احاطه شده است. بافت‌های سفتی اسکار مانند مانند داربست در اطراف تومور هستند. آنها با جلوگیری از رسیدن داروهای شیمی درمانی به تومور مانع از تحویل دارو می شوند. آنها همچنین رشد و گسترش تومورها را تنظیم می کنند. تشکیل بافت همبند در تومورهای لوزالمعده توسط سلول های ستاره ای پانکراس (PSCs) هدایت می شود که با اعمال نیروی فیزیکی و بازسازی ساختار بافت تقویت می شوند.

هنگامی که محققان مدل تومور پانکراس موش را مطالعه کردند، برهمکنش‌های بین سلول‌های اطراف تومور پانکراس را کشف کردند و همچنین بررسی کردند که چگونه تاموکسیفن محیط فیزیکی اطراف تومور پانکراس را تغییر می‌دهد. تاموکسیفن این توانایی را دارد که بافت همبند اطراف تومورهای اسکلروز PSC را مهار کرده و از سخت شدن محیط اطراف جلوگیری کند. تاموکسیفن پاسخ ایمنی را تنظیم می کند و می تواند از تهاجم و گسترش سلول های سرطانی جلوگیری کند. علاوه بر این، سلول‌های تومور پانکراس در معرض اکسیژن بسیار کمی قرار می‌گیرند که یک مکانیسم محافظتی ایجاد می‌کند: زمانی که سطح اکسیژن کاهش می‌یابد، سلول مولکولی به نام فاکتور القایی هیپوکسی (HIF) آزاد می‌کند که به سلول‌های سرطانی کمک می‌کند تحت شرایط زنده بمانند. اما تاموکسیفن می‌تواند تولید HIF را مهار کند و سلول‌های سرطانی را مستعد ابتلا به سطوح پایین اکسیژن و احتمال مرگ بیشتر کند. اما این کار در حال حاضر بر روی کشت سلولی و مدل‌های موش انجام می‌شود، بنابراین قبل از اینکه بتوان آن را در بیماران انسانی به کار برد، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.