Μπορεί 2022: Ο Matthew είναι ένας 27χρονος ασθενής με Οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία ο οποίος διαγνώστηκε το 2015. Δυστυχώς, η καθιερωμένη θεραπεία της χημειοθεραπείας και της μεταμόσχευσης μυελού των οστών απέτυχε. Πήρε τα κριτήρια για κλινική δοκιμή στο Kings College Hospital του Λονδίνου, όπου και υποβλήθηκε Θεραπεία CAR-T. Ο Matthew μοιράζεται την προσωπική του ιστορία για το πώς αυτή η πρωτοποριακή θεραπεία του έσωσε τη ζωή. «Ανησυχώ ότι τα βλαστικά κύτταρα αποτελούν σχεδόν το μισό του μυελού των οστών σας». Αφού υποβληθήκατε σε επαγωγή UKALL14, δύο γύρους FLAG-Ida και μεταμόσχευση μυελού των οστών που δεν σχετίζεται με δότη για τη θεραπεία της οξείας λεμφοβλαστικής λευχαιμίας σας, δεν είναι ακριβώς τα νέα που θέλετε να ακούσετε.
Άσχετα, αυτά ήταν τα λόγια που άκουσα. Αντί να είμαι εκνευρισμένος, άρχισα αμέσως να σκέφτομαι πώς θα μπορούσα να λύσω αυτήν την πρόκληση. Ενώ οι άνθρωποι γύρω μου ήταν έκπληκτοι και αναστατωμένοι, το πήρα ως πρόκληση.
Εκτός από το πρωτοποριακό Θεραπεία CAR-T Είχα ακούσει τόσα πολλά για τον Τύπο, που αγνόησα όλες τις επιλογές μου μετά την παρουσίασή τους. Αυτή δεν ήταν μόνο η θεραπεία που επιθυμούσα, αλλά ήταν και η θεραπεία που χρειαζόμουν! Το μόνο ζήτημα ήταν ότι βρισκόταν ακόμη σε κλινικές δοκιμές φάσης 500,000 και XNUMX, η πλειονότητα των οποίων ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες και κόστισε περίπου XNUMX λίρες, τα οποία έπρεπε να πληρωθούν από τον ασθενή!
I was recommended to two doctors who were conducting clinical trials, but neither of them were appropriate for me. Meanwhile, I was taking vincristine and prednisone to keep the disease at bay. My consultant worked hard to put together a protocol and ensure the proper care was in place for me to receive blinatumomab, but it was not to be.
I found a link to the Leukemia & Λέμφωμα Society in the United States after doing a lot of research and contacting many relevant people. I went to the website and discovered that there was an immediate chat facility. I typed in a message describing my condition and my desire for CAR-T therapy. I received a response within a few minutes, much to my amazement. A trial was running in London, according to the message, and there was a link to the experiment on the clinical trials website! It was unbelievable!
Η έδρα της μελέτης ήταν στο Λονδίνο και φάνηκα να είμαι επιλέξιμος με βάση την περιγραφή. Αναγνώρισα το όνομα του επικεφαλής γιατρού και του έστειλα email.
Έγραψα το email ένα Σάββατο απόγευμα, οπότε δεν περίμενα απάντηση μέχρι την επόμενη εβδομάδα, αλλά εξεπλάγην ευχάριστα που έλαβα την ίδια μέρα! Ανέφερε ότι φαίνομαι κατάλληλος, αλλά ότι δεν μπορούν να παρασχεθούν εγγυήσεις και ότι η θεραπεία ήταν πολύ πειραματική επειδή χρησιμοποιούσε Τ-κύτταρα δότη αντί για άλλες θεραπείες.
Πήρα βιοψία μυελού των οστών και διάφορες εξετάσεις αίματος για να επιβεβαιώσω ότι πληρούσα τα κριτήρια της μελέτης μετά από κάποια συζήτηση μεταξύ του γιατρού της δοκιμής και των ειδικών μου. Όλες οι εξετάσεις αποκάλυψαν ότι ήμουν επιλέξιμος για τη δοκιμή, κάτι που μου έδωσε μεγάλη ανακούφιση.
Αλλά υπήρχε ένα ακόμη εμπόδιο. Μου χορηγήθηκε αντιμυκητιακή προφύλαξη όταν έπαιρνα βινκριστίνη και πρεδνιζόνη. Μία από τις μετρήσεις μου για τα ηπατικά ένζυμα είχε αυξηθεί πάνω από το επιτρεπόμενο εύρος της δοκιμής. Δυστυχώς, έχασα τη θέση μου, αλλά τα επίπεδα των ηπατικών ενζύμων βελτιώθηκαν τις επόμενες δύο εβδομάδες και είχα την τύχη να μου προσφερθεί άλλη θέση.
Όταν έφτασα στο Kings College Hospital στο Λονδίνο, έκανα πέντε ημέρες χημειοθεραπείας για να προετοιμάσω το σώμα μου για τα κύτταρα CAR-T. Μετά από αυτό, πήρα μια μέρα άδεια πριν πάρω τα κελιά την επόμενη μέρα. Ήταν μια καταπληκτική στιγμή για μένα μετά από όλη τη συσσώρευση. Καθώς έβλεπα αυτά τα κύτταρα να εγχύονται στη σειρά PICC μου, ένιωσα ένα κύμα ελπίδας ότι θα μπορούσαν απλώς να είναι το κλειδί για να ανακτήσω τη ζωή μου.
Δεν υπήρχε ίχνος δραστηριότητας από τα κύτταρα για περίπου μία εβδομάδα. Μετά, περίπου μια εβδομάδα μετά την έγχυση, είχα πυρετό. Μόνο η παρακεταμόλη κατάφερε να μειώσει τον πυρετό, ο οποίος διήρκεσε αρκετές ημέρες. Όταν η θερμοκρασία μου άρχισε να ανεβαίνει καθώς η παρακεταμόλη έφευγε, θυμάμαι ότι ήταν άβολα αλλά όχι αφόρητα.
Αφού ένιωσα πόνο στο κάτω μέρος της κοιλιάς μου λίγες μέρες αργότερα, με παρέπεμψαν για υπερηχογράφημα. Εμφάνισα σκωληκοειδίτιδα, προς έκπληξη όλων! Ήμουν αναιμικός, ουδετεροπενικός και είχα χαμηλό αριθμό αιμοπεταλίων σε αυτό το σημείο, επομένως η εγχείρηση ήταν επικίνδυνη, αλλά η ρήξη σκωληκοειδούς δεν ήταν επίσης ιδανική.
Οι χειρουργοί και οι αιματολόγοι είχαν μια σύντομη συνομιλία. Ο Αιματολόγος ήθελε να μου δώσει αντιβιοτικά για να δει αν θα βοηθούσε την σκωληκοειδίτιδα μου να κατασταλάξει γιατί πίστευαν ότι ήταν παρενέργεια των κυττάρων CAR-T, αλλά οι χειρουργοί ήθελαν να χειρουργήσουν.
Μεταφέρθηκα στην εντατική. Θυμάμαι ότι πήγα εκεί με μια καταιγιστική ζεστασιά και προσπαθούσα να παραμείνω δροσερός με υγρές χαρτοπετσέτες. Κοιμόμουν όταν έφτασα στην εντατική, περιμένοντας πλήρως να ξυπνήσω σε λίγες ώρες με τη θερμοκρασία μου να ανεβαίνει. Η θερμοκρασία μου όμως παρέμεινε κανονική. Οι γιατροί έμειναν έκπληκτοι όταν παρατήρησαν ότι δεν είχα πια θερμοκρασία και ότι η ταλαιπωρία στην πλευρά μου είχε φύγει όταν ήρθαν να με επισκεφτούν το επόμενο πρωί. Είχα κάνει μια θαυματουργή ανάρρωση!
Λίγες μέρες αργότερα αποφυλακίστηκα από την εντατική. Έκανα εξάνθημα στο πίσω μέρος του χεριού μου μετά από περίπου μια εβδομάδα. Μετά από λίγες μέρες ακόμα, το εξάνθημα άρχισε να εξαπλώνεται σε ολόκληρο το σώμα μου. Συνταγογραφήθηκαν στεροειδή κρέμες, αλλά δεν φαινόταν να βοηθούν πολύ. Ένιωθα αρκετά άβολα λόγω του εξανθήματος και ήταν δύσκολο για μένα να μην γρατσουνίσω.
Παρατήρησα ότι η κάτω περιοχή της πλάτης μου ήταν πρησμένη και ένιωσα γεμάτη υγρά ένα Σαββατοκύριακο. Κάλεσα τον εφημερεύοντα αιματολόγο, ο οποίος μου συνέστησε να πάω στο Α&Ε. Εισήχθηκα στο νοσοκομείο μετά από εξέταση από γιατρό, μόλις λίγες μέρες νωρίτερα από το χρονοδιάγραμμα για τη δεύτερη μεταμόσχευση μυελού των οστών. Μου δόθηκαν από του στόματος στεροειδή, τα οποία βοήθησαν στη μείωση του εξανθήματος.
Τελικά μπόρεσα να επιστρέψω στο σπίτι μετά από άλλη μια επίπονη μεταμόσχευση μυελού των οστών. Από τότε, συνέχισα να αποκαθιστώ την ψυχική και σωματική μου υγεία και σθένος. Είχα την τύχη να αποφύγω σημαντικές λοιμώξεις μέχρι 11 μήνες μετά τη δεύτερη μεταμόσχευση, όταν απέκτησα μια μυκητιασική λοίμωξη στο στήθος που με απαιτούσε να επιστρέψω στο νοσοκομείο για 10 ημέρες. Εκτός από αυτό, συνέχισα να ανακατασκευάζω τη ζωή μου, επιστρέφοντας στη δουλειά, άρχισα να ασκούμαι και βρίσκοντας το νέο μου φυσιολογικό, το οποίο είναι διαφορετικό από το προηγούμενο αλλά εξίσου φανταστικό!
Τέλος, θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σε όλους όσους αναφέρθηκαν σε αυτήν την αφήγηση. Όλοι όσοι με βοήθησαν, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειας και των φίλων μου. Όλοι οι γιατροί, οι νοσοκόμες και το ιατρικό προσωπικό που με φρόντισαν. Όλοι οι επιστήμονες και οι ερευνητές που συνέβαλαν στην ανάπτυξη των φαρμάκων και των θεραπειών που έλαβα. Όλοι οι αιμοδότες, οι δύο μου δότες βλαστοκυττάρων και όσοι δωρίζουν και εργάζονται για τους οργανισμούς που δημιουργούν το μητρώο βλαστοκυττάρων.
