Pankreas xərçənginin sağ qalma nisbəti çox aşağıdır. Son 40 ildə sağ qalma nisbəti əhəmiyyətli dərəcədə dəyişməyib. Effektiv müalicə üsullarının tapılması tədqiqatçılar üçün aktual problemdir. Uzun illərdir ki, tamoksifen döş xərçənginin müalicəsində istifadə olunur, çünki o, döş şişinin böyüməsini stimullaşdırmaq üçün estrogenləri maneə törədir. Bu yaxınlarda aparılan tədqiqatlar tamoksifenin mədəaltı vəzi xərçənginin müalicəsində istifadə oluna biləcəyini göstərdi. Tədqiqat qrupu sübut etdi ki, tamoksifen siçan şişinin böyüməsinin fiziki mühitini dəyişdirməyə, çapıq toxumasının inkişafını, iltihabı və immun reaksiyanı tənzimləməyə kömək edə bilər. Araşdırmanın nəticələri “EMBO Report”da dərc olunub.
Pankreas xərçəngi, əksər bərk şişlər kimi, çox miqdarda birləşdirici toxuma ilə əhatə olunur. Sərt çapıq kimi toxumalar şişlərin ətrafındakı iskele kimidir. Kimyaterapiya dərmanlarının şişə çatmasının qarşısını alaraq dərmanların çatdırılmasını maneə törədirlər. Onlar həmçinin şişlərin böyüməsini və yayılmasını tənzimləyirlər. Pankreas şişlərində birləşdirici toxuma əmələ gəlməsi fiziki güc tətbiq edilməsi və toxuma quruluşunun yenidən qurulması ilə gücləndirilən pankreas stellat hüceyrələri (PSC) tərəfindən idarə olunur.
Tədqiqatçılar siçan mədəaltı vəzi şiş modelini tədqiq edərkən, pankreas şişi ətrafındakı hüceyrələr arasında qarşılıqlı əlaqəni aşkar etdilər və həmçinin tamoksifenin mədəaltı vəzi şişi ətrafındakı fiziki mühiti necə dəyişdirdiyini öyrəndilər. Tamoksifen PSC skleroz şişlərinin ətrafındakı birləşdirici toxumanı inhibə etmək və ətraf mühitin sərtləşməsinin qarşısını almaq qabiliyyətinə malikdir. Tamoksifen immunitet reaksiyasını tənzimləyir və xərçəng hüceyrələrinin işğalını və yayılmasını maneə törədə bilər. Üstəlik, mədəaltı vəzi şişindəki hüceyrələr çox az oksigenə məruz qalır, bu da qoruyucu mexanizm yaradır: oksigen səviyyəsi aşağı düşdükdə hüceyrə xərçəng hüceyrələrinin şəraitdə sağ qalmasına kömək edən hipoksiyaya səbəb olan faktor (HIF) adlı bir molekul buraxır. Lakin tamoksifen HİF istehsalını maneə törədə bilər, bu da xərçəng hüceyrələrini aşağı oksigen səviyyələrinə həssas edir və ölmə ehtimalını artırır. Lakin bu iş hazırda hüceyrə mədəniyyəti və siçan modelləri üzərində aparılır, ona görə də insan xəstələrinə tətbiq edilməzdən əvvəl daha çox araşdırmaya ehtiyac var.
