سیتوکین ها پروتئین های کوچکی هستند که در کنترل رشد و فعالیت سایر سلول های سیستم ایمنی و سلول های خونی بسیار مهم هستند. هنگامی که آزاد می شوند، به سیستم ایمنی سیگنال می دهند که کار خود را انجام دهد. سیتوکین ها بر رشد تمام سلول های خونی و سایر سلول هایی که به پاسخ های ایمنی و التهابی بدن کمک می کنند، تأثیر می گذارند. آنها همچنین با ارسال سیگنال هایی که می تواند به مرگ سلول های غیر طبیعی و عمر طولانی تر سلول های طبیعی کمک کند، به تقویت فعالیت ضد سرطانی کمک می کند.
یک نوع خاص از سیتوکین، کموکاین نامیده می شود. یک کموکاین می تواند سلول های ایمنی را به سمت هدف حرکت دهد. انواع مختلفی از کموکاین ها از جمله اینترلوکین ها، اینترفرون ها، فاکتورهای نکروز تومور و فاکتورهای رشد وجود دارد.
برخی از سیتوکین ها را می توان در آزمایشگاه ساخت و برای درمان سرطان استفاده می شود. برخی برای کمک به پیشگیری یا مدیریت عوارض جانبی شیمی درمانی استفاده می شوند. آنها یا در زیر پوست، به عضله یا ورید تزریق می شوند. رایج ترین آنها اینترلوکین ها و اینترفرون ها هستند.
اینترلوکین ها
اینترلوکین ها گروهی از سیتوکین ها هستند که به عنوان سیگنال های شیمیایی بین گلبول های سفید عمل می کنند. اینترلوکین 2 (IL-2) به رشد و تقسیم سریعتر سلول های سیستم ایمنی کمک می کند. نسخه مصنوعی IL-2 برای درمان سرطان پیشرفته کلیه و ملانوم متاستاتیک تایید شده است. IL-2 می تواند به عنوان یک درمان دارویی برای این سرطان ها استفاده شود، یا می توان آن را با شیمی درمانی یا سایر سایتوکین ها مانند اینترفرون آلفا ترکیب کرد.
عوارض جانبی IL-2 می تواند شامل علائمی شبیه آنفولانزا مانند لرز، تب، خستگی و گیجی باشد. برخی از آنها حالت تهوع، استفراغ یا اسهال دارند. بسیاری از افراد دچار فشار خون پایین می شوند که با داروهای دیگر قابل درمان است. عوارض جانبی نادر اما بالقوه جدی شامل ضربان قلب غیر طبیعی، درد قفسه سینه و سایر مشکلات قلبی است. به دلیل این عوارض جانبی احتمالی، اگر IL-2 در دوزهای بالا تجویز شود، باید در بیمارستان انجام شود.
سایر اینترلوکین‌ها، مانند IL-7، IL-12، و IL-21، همچنان برای استفاده در برابر سرطان، هم به‌عنوان کمکی و هم به‌عنوان عوامل مستقل مورد مطالعه قرار می‌گیرند.
اینترفرون ها
اینترفرون ها مواد شیمیایی هستند که به بدن در مقاومت در برابر عفونت های ویروسی و سرطان کمک می کنند. انواع اینترفرون (IFN) بر اساس 3 حرف اول الفبای یونانی نامگذاری شده اند:
IFN-آلفا
IFN-بتا
IFN-گاما
فقط IFN-آلفا برای درمان سرطان استفاده می شود. توانایی برخی از سلول های ایمنی را برای حمله به سلول های سرطانی افزایش می دهد. همچنین ممکن است رشد سلول های سرطانی و همچنین رگ های خونی را که تومورها برای رشد به آن نیاز دارند، کند کند.
IFN-آلفا می تواند برای درمان این سرطان ها استفاده شود:
لوسمی سلول مویی
لوسمی میلوژن مزمن (CML)
لنفوم غیر هوچکین فولیکولی
لنفوم سلول T جلدی (پوستی
سرطان کلیه
ملانوما
سارکوم کاپوزی
عوارض جانبی اینترفرون ها می تواند شامل موارد زیر باشد:
علائم شبه آنفولانزا (لرز، تب، سردرد، خستگی، از دست دادن اشتها، حالت تهوع، استفراغ
تعداد کم گلبول های سفید خون (که خطر عفونت را افزایش می دهد
بثورات پوستی
نازک شدن مو
این عوارض جانبی می تواند شدید باشد و می تواند درمان با اینترفرون را برای بسیاری از افراد سخت کند. بسیاری از عوارض جانبی پس از پایان درمان مدت زیادی باقی نمی‌مانند، اما خستگی می‌تواند بیشتر طول بکشد. سایر اثرات طولانی مدت نادر شامل آسیب به اعصاب، از جمله اعصاب در مغز و نخاع است.
